‘Nee, toch? Dat overkomt mij niet… Ik ben gewoon wat gestrest, dat gaat wel weer over. Ik vind m’n baan in de reclame leuk. Het is even een fase, daar moet ik doorheen.’ Deze conversatie voerde ik met mezelf een aantal maanden lang. Terwijl ik ondertussen iedere dag letterlijk buikpijn had op kantoor. Toen op een gegeven moment m’n eetlust verdween, een extreem vastzittende nek – de fysiotherapeut schrok ervan – en ik hartkloppingen kreeg, dacht ik: ‘dit is niet goed.’
Als ex-danser ben ik gewend om erg streng te zijn voor mezelf. Niet op te geven en me vooral niet aan te stellen. “Pijn is fijn”, zei m’n balletdocent op de dansacademie altijd. Dat vond ik altijd zó overdreven, maar kennelijk leefde ik deze misplaatste mantra. Ik had het alleen zelf niet door. Mijn persoonlijkheid tekent zich door een groot verantwoordelijkheidsgevoel en perfectionisme. In de danswereld kwam dat altijd goed van pas aangezien dat been steeds hoger moest en er steeds meer pirouettes gedraaid moesten worden. Na een carrièreswitch kon dit keurslijf natuurlijk uit, maar uiteraard is het ook aard van het beestje. Het is nooit goed genoeg, het kan altijd beter. Dat soort werkethos. Op zich een positieve eigenschap, maar overal waar “te” voor staat…
Voor iemand die zo gewend was om met haar lichaam te werken, was het behoorlijk confronterend te merken dat ik het contact volledig kwijt was geraakt. Hoe kon dit gebeuren? Ik kende mezelf toch? Na de nodige therapie en afscheid te hebben genomen van mijn danscarrière bleek er toch nog het een en ander opgeruimd te moeten worden. Want natuurlijk kan een werkomgeving giftig zijn, maar het begint uiteindelijk met jezelf. Als je zelf in balans bent en weet wat je grenzen zijn dan ben je beter bestand tegen invloeden van buitenaf.
De realisatie en erkenning duurde even. Ik had een burn-out. Gek genoeg was dit toch een hele opluchting toen ik het eenmaal accepteerde. Niet meer vechten tegen allerlei kwaaltjes en huilbuien. Niet meer tegen mezelf zeggen: ‘joh, het valt wel mee. Een burn-out is veel heftiger dan dit.’ Alsof ik dit kon classificeren. Ik had weleens verhalen gehoord van mensen die niet meer konden praten of lopen. Alsof het dan pas “mag”. Alsof je dan pas officieel mag zeggen dat je overspannen bent. Iets verknipts wat mij betreft van onze huidige maatschappij. Mentale ziekte is niet goed zichtbaar en voelbaar. We zijn gewend gewoon maar door te gaan. Lees vooral ook dit artikel door ons over mentale gezondheid.
En toen kwam de moeheid. Intense moeheid. Ik sliep soms wel dertien uur op een dag. Dat m’n vriend kwam kijken of alles wel goed ging. Mijn lijf en geest waren uitgeput. Opgebrand. Gelukkig kwam er een mooie instelling, Mentaal Beter, op mijn pad dat gespecialiseerd is in het behandelen van burn-outs. Na een intake en screening volgde er een intensief traject van een half jaar met allerlei verschillende soorten complementaire therapieën. Dat heeft een onuitwisbare indruk en effect op me gehad. Wat een geweldige holistische benadering had deze instelling zeg! Na jaren “praattherapie” – psychotherapie te hebben gehad, bleef ik altijd maar in m’n hoofd zitten. Maakte ik niet de connectie met m’n lijf, terwijl ik dat dus juist zo nodig had! Nou, dat was hier wel even anders. Ik werd enorm geconfronteerd met automatische gedragingen en handelingen door middel van fysieke oefeningen. Deze stonden symbool voor hoe ik door het leven ging. De ene openbaring na de andere deed zich voor en ik merkte voor het eerst écht verschil in mijn lijf. Ik kon weer ontspannen.
En omdat alles om een reden gebeurt, kwam ik toen ook House of Deeprelax tegen. Ik probeerde de eerste sessie uit en was direct verkocht. Wat een magisch effect had dit op me! Eliane’s stem was heerlijk geruststellend en kalmerend. Met name sessies de First Aid serie deed ik iedere dag. Aton en Wedjat waren mijn favoriet. Ik voelde aan m’n lijf dat het volledig ontspannen was na een sessie. Dit voelde als een warm deken en het gaf me exact wat ik nodig had. Ik raakte steeds meer in tune met waar ik behoefte aan had. Dit was grotendeels rust in eerste plaats. M’n mantra veranderde in “niks moet meer”.
Toen onze paden ook nog eens fysiek kruisten in een bed & breakfast in Spanje was het meant to be. Het eerste wat ik zei was: ‘ik val elke avond in slaap met jou!’ Als een soort enthousiaste puber vertelde ik Eliane en Mark hoe House of Deeprelax mij had geholpen in de slechtste tijd van m’n leven en hoe dankbaar ik was. Dat dit einde het begin was van een nieuw pad. Een pad naar een meer gebalanceerd leven vanuit gevoel in plaats van verstand, status en al die zeer onbelangrijke dingen.
Ik kies nu écht vanuit m’n gevoel in plaats vanuit m’n verstand. Natuurlijk zegt die verstandelijke stem nog wel eens wat, maar ik laat me er niet meer door leiden. En hoe mooi dat je dan de dingen en werk aantrekt dat klopt met wie en wat je bent? M’n baan heb ik opgezegd en ben mijn eigen merk begonnen naast freelance copywriter te zijn voor House of Deeprelax. Mijn microbakkerij Groentekauw is ontstaan vanuit passie en pure liefde voor wat ik leuk vind. Ik ga nu nooit meer met buikpijn of verminderde eetlust naar m’n werk. Sterker nog; ondernemer zijn smaakt alleen maar naar meer.