Ik ben fan van de burn-out. Want het was voor mij het beste wat me begin 2015 kon overkomen. Ik was 26 jaar en mijn leven bestond uit werken, feesten en voetbal. Ik dacht juist alle vinkjes te hebben gezet bij de maatstaven waarmee de maatschappij mij geconditioneerd had. Ik had mijn droombaan (freelance filmmaker), een prachtige vriendin, een riant huis in Utrecht, een Mercedes voor de deur, een seizoenkaart bij Ajax, een groots en druk sociaal leven en kon alles doen wat ik wilde want ik had meer dan genoeg geld. Alle schaapjes op het droge. En toch voelde het leeg. Fucking leeg. 

Ik voelde namelijk niks. Geen blijdschap, geen verdriet, niks. Of er moest echt grof geschut worden ingezet in de vorm van drugs, vodka of een doelpunt tegen Feyenoord. Logisch ook dat ik daar veel naar op zoek was in die tijd. En goed dat ik dat deed, want het sleurde me nog wat dieper de afgrond in die ik zo hard nodig bleek te hebben als wake-up call.

Oh shit, wat was ik hardleers. Wat heb ik veel rode vlaggen gemist. Al die schreeuwen om aandacht van mijn fysieke lichaam… Om er een paar te noemen: RSI klachten, hoge ademhaling, laag libido en lage rugklachten. Maar vooral de constante stress werd steeds intenser. Iedere dag een klein beetje meer. Dat maakt de burn-out zo’n stiekeme sluipmoordenaar.. Het overkomt je gewoon.

Identiteit vs Imago 

Mijn grote probleem in die tijd was dat die stress totaal niet paste bij mijn imago. Ik was die altijd ontspannen levensgenieter waarbij alles op rolletjes ging. Dus ik kon niet aankomen met een verhaal over stress. Sowieso was mijn kijk op mensen die overspannen of zelfs burn-out raakten nogal negatief. Ik had er geen goed woord voor over. Wat een onzin en aanstellerij om burn-out te raken in een maatschappij waarin er zoveel kansen en mogelijkheden zijn. Om dus zelf te erkennen dat ik ook zo’n nietsnut was met stressklachten, was onmogelijk. 

Gelukkig had ik al een jaar of vier een lief vriendinnetje die mij van dichtbij zag afglijden. Ze heeft vaak genoeg gezegd dat ik het rustiger aan moest doen, maar haar woorden kwamen niet binnen. Totdat ze een lijstje had gemaakt met coaches die me konden helpen te ontspannen. Grote drempel, maar vooruit. Ik accepteerde hulp. Misschien wel om van het gezeur af te zijn. 

En zo zat ik ineens in de praktijkruimte van stresscoach May Schoeber. Ik vertellen. Zij knikken. Zij vertellen. Ik slikken. Burn-out? Ik? Mijn kaartenhuis stortte direct in elkaar. Ik kan het nog steeds voelen, hoe mijn lijf zich overgaf, zich niet meer krampachtig sterk hoefde te houden. Het raakt me zelfs nu nog terwijl ik dit schrijf. Dat trouwe, lange lijf dat ik zo lang had gezien als een geoliede machine die gewoon deed wat mijn hoofd wilde. Maar vanaf nu gingen we het anders doen.

Burn-out als cashcow

De eerste fase van het herstel was diep en donker. Ik kon helemaal niks. Alles was te veel. Paniekaanvallen in de Albert Heijn. Badend in het zweet wakker worden. Extreme keuzestress. Maar goed, week na week ging het wat beter. Ik deed braaf m’n oefeningetjes van May (hartcoherentie). Maar omdat ik freelancer was, moest ik toch voor wat inkomsten zorgen. Maar nee, ik kon niet echt werken. Dus ik verdubbelde ik mijn prijzen en delegeerde het meeste werk. Idioot genoeg werd dit verreweg mijn beste kwartaal tot dan toe. Een leuk leermoment. 

Na een paar maanden ging het allemaal wel weer. Ik begon weer fulltime te werken, feestjes te pakken en naar de Arena te gaan. ‘Ik’ was terug! Maar ja. Dat was dus precies het probleem. Had ik al gezegd dat ik hardleers was? De terugval liet natuurlijk niet lang op zich wachten. Toen ik na een maandje Indonesië (vakantie) helemaal doorgesjeesd terugkwam, stortte ik weer in. Burn-out numero twee. 

Nu begon het langzaam tot me door te dringen: ik was niet wie ik ben. En ik hoef helemaal niet te zijn wat ik niet ben. Dat scheelt een partij weglekkende energie. Ik was constant iets omhoog aan het houden wat ik niet was, maar wat ik dacht dat ik moest zijn. Maar, voor wie dan eigenlijk? En nog belangrijker, als ik niet was wie ik ben, wie ben ik dan wel?

Tovenaar

Die zoektocht, of dat spel zoals ik het ook wel zie, is de mooiste die er is. Dat durf ik glashard te zeggen. Er is niks interessanters dan uitzoeken wie je bent en wat je hier op deze gekke planeet mag doen. Echt niet. De afgelopen 4-5 jaar heeft mijn leven dan ook in dat teken gestaan: lagen afpellen, naar binnen keren, openbreken. Veel coaching sessies, ceremonies, workshops, energiewerk en retraites gedaan. Wat een interessante reis! Blijk ik dus een nogal hooggevoelig jochie te zijn met bepaalde tovenaarskwaliteiten. 

Nu geef ik naast mijn filmwerk ook healing- en coaching-sessies. En heb ik een platform gebouwd voor mensen die deze weg ook (gaan) lopen met daarop events, inspiratie en trainingen. Met name gericht op mannen, want dat mis ik. Club Dogma is de naam.

En het mooiste van allemaal is misschien nog wel dat mijn lieve inspirerende heks Naomi en ik rond de kerst een meisje op de wereld gaan zetten. Trots op mezelf om dit alles. Iets wat ik nu dus ook echt kan voelen. Zonder burn-out(s) was mij dat waarschijnlijk nooit gelukt. Dus, lieve burn-out, bedankt.

Ben je na het lezen hiervan nieuwsgierig geworden en wil je onze geleide meditaties uitproberen? Maak dan vandaag nog gebruik van het gratis maandabonnement dat we jou aan willen bieden.