Mijn persoonlijke verhaal (deel 1)

Mental Health

Elke oplossing voor mijn mentale klachten leidde mij juist verder weg van de kern

Terwijl ik met dit artikel bezig ben, kijk ik uit het raam in ons huis in Spanje. Ik zit in bad en geniet van het uitzicht.

Ik ben nu op een punt in mijn leven dat alles heel helder is. Ik ben eigenlijk, zolang ik me kan herinneren, vanaf mijn 16e ongeveer of misschien al eerder, bezig met mijn mentale gezondheid. Het is voor mij best wel een puzzel geweest waarom ik daar zo vroeg last van kreeg, wat ik überhaupt had, waarom en vooral; wat zou dan de oplossing zijn. 

Wat ik me nu heel erg besef is dat als je het daadwerkelijke probleem niet weet,  je ook nooit met de juiste oplossing komen. Daar gaat House of Deeprelax steeds meer naar toe bewegen en daar gaat mijn boek ook over. Die kern vinden is denk ik het aller, aller belangrijkste wat ik in de afgelopen paar jaar heb geleerd. En vanuit die nieuwe visie kan ik ook heel anders naar mijn leven kijken. Dat laat meteen zien wat voor ingewikkelde puzzel wij als mens zijn. In mijn boek laat ik een reis zien van iemand met veel mentale en fysieke klachten, dat je je afvraagt; hoe dat ontstaat in een mensenleven? De reden dat ik me hier zo hard voor maak, is dat hier vanuit de GGZ en andere instellingen structureel te weinig aandacht voor is. Die houden zich niet zo heel erg bezig met wat is nu exact het probleem, maar meer met een soort van ‘ik vermoed dat dit het probleem is, dus hebben we deze standaard oplossing’. Die oplossing komt dan vaak terug in een bepaald soort therapie in combinatie met medicijnen en dat is lastig. Want niemand heeft hetzelfde leven gehad en iedereen heeft andere knoppen om aan te draaien om aan zijn of haar in dit geval  mentale gezondheid te werken. Dit heb ik aan den lijve ondervonden. 

‘Wat ik me nu heel erg besef is dat als je het daadwerkelijke probleem niet weet, je ook nooit met de juiste oplossing komen.’

In m’n huidige kijk op mijn leven realiseer ik me dat we  met heel veel factoren te maken hebben. Als we geboren worden en opgroeien krijgen we veel van onze voorouders en ouders mee. Generaties groeien deels samen op, dus blanco ben je niet.

Daarnaast bepaalt het gezin hoe jouw genenpakket zich ontwikkeld. Dat noemen we dan de epigenetica en dat heeft alles te maken met nature en nurture. Je omgeving bepaalt de eerste 7 jaar van jouw leven het fundament als mens. Dus alles wat daar gebeurt, bepaalt uiteindelijk hoe jouw fundament als mens is opgebouwd. En dat zijn niet alleen die jaren, na je 7e gaat dat gewoon door, maar je gaat als het ware jouw harde schijf, als van een computer, inrichten en dat doen we omdat als we dat niet zouden doen alles opnieuw zouden moeten leren.. Het gaat erom dat je een harde schijf samenstelt met allerlei programma’s, waardoor je kunt leven, in veel gevallen, op de automatische piloot. Dat is fijn; denk aan autorijden, fietsen, je tanden poetsen, weten dat je lekker naar bed moet en alles wat daar tussenin zit.

Vanaf ons 7e levensjaar gaan we steeds meer deelnemen aan het externe leven. Intern, in wat voor omgeving is iemand opgegroeid, hoe is iemand ter wereld gekomen. Extern, met dat fundament, gaat over hoe diegene mee gaat doen aan het leven in deze maatschappij. Ik vind dat er naar beiden gekeken moet worden.

Zo merkte ik bijvoorbeeld dat mijn fundament nogal rommelig opgebouwd was, waardoor ik niet zo goed mee kon komen. Eigenlijk van jongs af al in die maatschappij. Ik was een intelligent kindje, was nergens bang voor, maar mijn gedrag matchte niet met wat kinderen leren over hoe je je op school moest gedragen. Ik ben nog steeds benieuwd waar dat vandaan komt en dat zal een mix zijn van de factoren, zoals ik al eerder noemde; hoe je fundament wordt opgebouwd. Maar dan kom je in een maatschappij die jou eigenlijk niet accepteert voor wie je bent. Er volgden heel veel pesterijen, ruzies, elk half jaar andere vriendschappen. Thuis was het bij mij ook een behoorlijk rommeltje. Ik denk dat dit ook alles te maken had met hoe ik dat op school reageerde. Want thuis kon eigenlijk niemand goed met zijn emoties omgaan, er was veel ruzie. Uiteindelijk is niemand daar aan schuldig, maar er was ook niemand bij ons thuis die de handleiding had hoe je gewoon lekker ontspannen, positief door het leven gaat. Dat was er niet.

‘Ik merkte dat ik heel veel pijn in mijn lichaam kreeg, mijn schouders gingen steeds meer vastzitten en tegelijkertijd ontwikkelde ik een zogenaamde controle dwangstoornis.’

Dit had gevolgen voor mijn deelname aan de maatschappij. Dat begon op mijn 17e. Toen ging ik voor het eerst stage lopen. Ik had daarvoor al bijbaantjes gehad, maar tijdens die stage – die heel fijn was – werd ik behandeld als een volwassen persoon. Het was op een reisbureau en ik had super veel verantwoordelijkheden. Ik pikte het ook heel snel op, maar die verantwoordelijkheden bleven maar groeien. Dat was eigenlijk mijn eerste deelname aan onze rat race. Ik haalde me als 17-jarige allerlei volwassen verantwoordelijkheden op de hals; hoe kan ik voor dit bedrijf zoveel mogelijk geld verdienen? Oh, ze vinden het goed als ik veel boekingen maak, dus ik wil presteren. Dus ik zat heel erg op dat prestatiegerichte en een externe leefwereld. Ik merkte dat ik heel veel pijn in mijn lichaam kreeg, mijn schouders gingen steeds meer vastzitten en tegelijkertijd ontwikkelde ik een zogenaamde controle dwangstoornis. Dat begon heel onschuldig met dat ik vaak moest afsluiten bij het reisbureau en dat ik nog drie keer terugliep om te kijken of de deur wel op slot zat. 

Ik woonde nog bij mijn  ouders thuis en had de auto meegenomen. Dan liep ik nog vier keer terug om te kijken of ik de autodeur wel echt op slot had gedaan. Mijn hoofd zei dus dat als ik maar gewoon controle over alles had, dan kon er ook niks fout gaan en dan konden er ook geen gekke consequenties zijn zoals de auto laten stelen, het reisbureau laten afbranden. Dat waren van die rampscenario’s en ik denk dat veel mensen dat wel herkennen. Het ging van kwaad tot erger. Ik ben weleens ‘s nachts naar het reisbureau gegaan omdat ik mezelf niet met een bepaalde boeking van een paar duizend euro vertrouwde. Absurd natuurlijk als ik eraan terugdenk.

Ik stond soms wel twintig keer bij het gasfornuis te kijken of het wel echt uit was en dan nog zei die stem in mijn hoofd "het is niet uit".
‘Tsja, je moet er mee leren leven’. Ik kreeg antidepressiva voorgeschreven.

Tot ik op mijn 22ste in Amsterdam ging wonen, mijn lange relatie uitging en het extreme vormen aannam. Ik woonde op kamers, maar durfde op een gegeven moment niet meer de deur uit. Ik stond soms wel twintig keer bij het gasfornuis te kijken of het wel echt uit was en dan nog zei die stem in mijn hoofd “het is niet uit”. Ik wist op een gegeven moment niet meer wie of wat ik moest geloven; mezelf of die stem in mijn hoofd. 

Gevoelens van angst werden steeds intenser en de pijnen waren op dat moment op zijn hoogtepunt; heel veel chronische pijn in mijn hele lichaam, maar vooral in mijn rug en schouders. En het lastige is dat mijn karakter, dat heeft waarschijnlijk alles met mijn opvoeding te maken, is dat ik gewoon moet doorgaan. Mijn ouders zeiden; ‘ga nou maar gewoon door want anders bungel je straks ergens onderaan’. Dat was mijn angst ook. Het lastige is dat ik ook een enorme wilskracht heb om er wat van te maken en dat ik ook heel erg van het leven hou. Dus ik wilde het liefste alles meemaken en dat is heel erg lastig met een fundament dat niet stabiel is.

Ga verder naar Deel 2 van het persoonlijke verhaal van Eliane

Geschreven door Eliane Bernhard

Word lid van onze community

Jouw rust reminder

Voor mooie inspirerende verhalen, aanbiedingen, events en uiteraard alle Yoga Nidra en Deeprelax nieuwtjes.

We gaan vertrouwelijk om met je gegevens. Lees hier onze privacyverklaring.