DE WERELD VAN DOROTHY

De wereld van

Deeprelax Yoga Nidra Training voor beginners

Power. Ruis. Off. Reset. Mijn leven van de afgelopen tijd in een notendop. Ik ben Dorothy (30), woon in Amsterdam en ik neem je mee op mijn persoonlijke avontuur van jezelf opnieuw uitvinden, écht leven en richting kiezen – met behulp van de House of Deeprelax Yoga Nidra Training. Te beginnen met de turbulente reis die aanleiding geeft om een nieuwe weg in te slaan.

Het ging goed. Heel goed. Zo leek het tenminste. Niemand die iets aan me zag of merkte, terwijl ik me toch o-ver-al liet zien. Op m’n werk hield ik alle ballen hoog, ik deed er nog wat freelance klusjes naast, ik sportte, ik zag m’n vriendinnen, ik deed leuke dingen en ik was overal voor in. ‘Nee’ kwam amper voor in mijn vocabulaire. Voor de buitenwereld was ik de perfecte versie van mezelf, maar van binnen voelde ik me steeds vaker leeg, ongelukkig en uitgeput. Het was alsof ik geen deel meer uitmaakte van mijn snelle leven, maar een actrice deze rol vertolkte. Waar was de authentieke ik gebleven? Wie was ik?

Life is what happens to you while you're busy making other plans - John Lennon

I was living the life.

Als je niet langer in verbinding bent met je ‘ware ik’ blijft de machine wel draaien – best lang zelfs. Maar met minder energie toch aan alle verwachtingen proberen te voldoen, is hard werken. Vechten eigenlijk. En de paradox: het is de automatische piloot die je staande houdt in de ratrace, dus je hebt het niet eens door als je die connectie langzaam verliest. Want ook al heb ik met mijn power antennes altijd alles feilloos in de gaten, mijn eigen status was dikke prima hoor. Ik lag toch zeker twee keer per week met mezelf te verbinden op de yogamat en daarnaast had ik een allesbehalve saai leven.

Maar boodschappenlijstje-asana’s bestaan niet. En daarmee bestond er voor mij ook geen stilte. Meer vanuit je hoofd dan vanuit je hart leven sluipt er met de jaren in en waarschijnlijk met de beste bedoelingen (overleven). Ik heb veel meegemaakt en nooit goed verwerkt. Ik wist niet hoe. Bovendien had ik vanuit verlies besloten dat alles vooral leuk moest zijn. Het leven is kort, dus maak er het beste van en geniet! Mijn emoties onderdrukken door te vluchten in afleiding was lang de oplossing. Wat was ik sterk, emotioneel stabiel en in control. En wat was ik daar trots op. I was living the life.

Des te pijnlijker was het toen ik opeens niet meer on fire kón zijn, maar uitgedoofd was. Het moment dat de opeenstapeling van gebeurtenissen en de onuitputtelijke afleiding me langzaam nekte. Toen ik te moe en somber was om de schijn van perfectie op te houden. Om altijd maar aan te staan. ‘Wat een afgang om “de show” te cancellen omdat je überhaupt je bed niet uit kan. Dat past toch niet bij mij?!’ Dus toen ik dit ervaarde, liet ik het niet toe. “Winter dipje”. Twee weken Kerstvakantie ‘mocht’ ik uitrusten en uithuilen. Daarna was het welletjes. Ik ging ‘vrolijk’ verder, vervreemd van mezelf, en zou bewijzen dat ik echt wel alles kan. Ik ben geen aansteller.

Gewoon hard doorgaan en je gevoel uitschakelen, bleek echter niet de beste tactiek. Een paar maanden later was opnieuw de grens bereikt. De laatste collega met wie ik in een team van vier was begonnen, vertrok en ik bleef alleen – met veel werk en mijn grote verantwoordelijkheidsgevoel – achter. De huilbuien kwamen terug en ik hield een fulltime werkweek niet vol, zelfs niet op dubbele espresso’s en ibuprofen all day. Ik voerde een strijd tegen mezelf: mijn innerlijke vijand, die me met haar strenge stem pushte om niet op te geven ook al schreeuwde mijn lichaam ‘nee!’, veranderde me in een zombie. Ik was nog nooit zo moe geweest.

Mijn lijf gaf zich gewonnen, maar mijn hoofd nog niet

Op foodfestival Rollende Keukens stortte ik in. De flitsen, geuren, mensen, geluiden, drukte. Het werd me teveel. De reservecapaciteit was ook op. Het licht ging uit. Alles werd zwart. Na een bezoekje aan de huisarts herkende ik pas alle signalen die ik al wekenlang vakkundig negeerde: hoofdpijn, heel veel hoofdpijn. Gespannen nek en schouders. Rugpijn. Buikpijn. Een lichaam dat niet meer vooruit te branden is. Ik kon letterlijk niet meer op mijn benen staan; die voelden als pudding met lood in mijn schoenen. Ik was duizelig, slap. Ik kon niet slapen, want er was permanente onrust in mijn hoofd. Ik kon om alles huilen. Ik kon me niet concentreren. Niks was meer leuk. Ik was prikkelbaar en overprikkeld. Kortom, een burn-out.

Mijn lijf gaf zich gewonnen, maar mijn hoofd nog niet. Nog lang niet. Want dat zo’n sterk en positief ingesteld persoon als ik opgebrand zou raken, degene die juist altijd voor iedereen klaar staat, daar kon ik niet bij. Het voelde als falen. Ik wist wel dat ik er nu niet met twee weken rust zou zijn, maar misschien met vier?

Er volgden behoorlijk wat interne conflicten. Alleen al het mentaal toegeven aan ‘mijn verlies’ – de acceptatie – duurde eindeloos. Ik voelde weerstand. Dacht alleen maar ‘Ik wil dit niet!’. En tegelijkertijd greep ik alles aan om zo snel mogelijk te herstellen. Dus sleepte ik mezelf naar hulpverleners of een yogaklasje. Dat zou me goed doen. Mijn strenge ik was nog steeds controle aan het uitoefenen. ‘Je moet je best doen. Je bent niet zwak. Je moet laten zien dat je werkt aan je herstel. Als je 4x in de week sport ben je goed bezig. Je wil op vakantie? Denk je dat je dat aan kan? Oké, bewijs het maar: loop maar 10.000 stappen per dag.’ Maar hoe meer verzet, hoe minder energie.

Zo werden weken maanden. En ik had het dieptepunt nog niet eens bereikt. Zoals psychologen vaak zeggen: ‘Je kunt heel lang een bal onder water proberen te houden, maar hij komt een keer ongecontroleerd en met een rotgang omhoog’. Nou, dat is waar. Het is een oneerlijk gevecht. Ontkennen en negeren had niet gewerkt. Vechten had niet gewerkt. Er was nu niets meer aan te doen. Ik kon alleen nog maar deze wake-up call ter harte nemen en de confrontatie met mezelf aangaan.

Eerst moest ik afkicken van de adrenaline die de hele dag door mijn lijf gierde. Ontwennen van mijn vluchtige leven. Daaraan toegeven betekende duisternis, want ik kon fysiek en mentaal niks. Niet lezen, niet lopen, niet denken, niet luisteren en niet ontspannen. Ik was een warhoofd en mijn benen waren zwaar. Zoiets simpels als boodschappen doen was een hele opgave. Eerst in de supermarkt komen, vervolgens veel te veel prikkels en dan was ik ook nog eens mijn portemonnee vergeten. Om te janken. Dus dat deed ik dan ook, aan de kassa, op straat. Het maakte me niets meer uit. Ik voelde me alleen en onbegrepen.

Op al die zwarte dagen kwamen steeds meer weggestopte emoties bovendrijven. Opeens was het verdriet dagen, weken, maanden niet te stoppen. Het leek me bijna een onmenselijke hoeveelheid traanvocht, maar ik had het dan ook aardig lang opgespaard. En ondertussen kreeg ik er klap op klap bovenop. Juist op het moment dat ik niet kon relativeren, kreeg ik veel te verduren. En opladen? Tja, ik was al lang blij als ik wat had gegeten. Mijn ‘trucje’ om overal mee te dealen, was een fight, flight of freeze reactie geweest vanuit angst. En nu greep ik in: ik zou alles aankijken, de situatie omarmen en pas écht veerkrachtig worden.

Het herstelproces

Maandenlang besteedde ik noodgedwongen aan mezelf. Iets wat ik eigenlijk nooit deed en onnatuurlijk aanvoelde; daar was blijkbaar een vrij agressieve uitnodiging voor nodig. De reset van je lichaam kan niet anders dan je bewust maken van hoe belangrijk het is goed voor jezelf te zorgen en jezelf te respecteren zoals je bent. Een lichamelijke ingreep om jezelf door en door te leren kennen, te begrijpen waarom je eerdere levensstijl niet werkte en te onderzoeken wat wél werkt om het nu anders aan te pakken. Het biedt je de mogelijkheid om eens vanaf de zijlijn te kijken naar de voortdenderende maatschappij.

Zo’n herstelproces gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot. Op verschillende vlakken zijn er enorme bergen te beklimmen, steeds met twee stappen vooruit en eentje terug. Soms zak je zelfs terug in het dal. Maar alle stomme clichés die naar je hoofd geslingerd worden, blijken waar. Een crisis is zo gek nog niet. De reis die je aflegt – met alle bijkomende inzichten – verlicht. Alsof ik geforceerd een potje wijsheid moest innemen, met lessen waar ik anders niet naar had geluisterd. Inmiddels weet ik bijvoorbeeld dat jezelf tot het uiterste pushen lang niet zo sterk is als je grenzen aangeven. Dat je één iemand tekort doet als je iedereen tevreden stelt: jijzelf. Dat meer, mooier en groter niet altijd beter is. Dat je het leven niet viert als je niet elke emotie doorleeft; geen ups zonder downs, geen licht zonder donker. En dat je nooit te oud bent om te leren.

Life is the journey within met Deeprelax Yoga Nidra Training

Wat de reden ook is om in contact te komen met jezelf, ga op die ontdekkingstocht. Iets wat mij daarbij het afgelopen jaar geholpen heeft, om mezelf staande te houden (als ik niet lag, haha), is yoga nidra. In eerste instantie gebruikte ik het als hulpmiddel om te ontspannen en rusten, maar ook om naar binnen te keren en de spanning en weggestopte emoties uit m’n lichaam te loodsen. Het heeft me teruggebracht naar mijn gevoel. Zo leer ik mijn grenzen kennen en bewaken.

De bevlogenheid van Eliane over yoga nidra laat me niet los, dus ik wil me open stellen om meer te ervaren. De tijd is rijp voor de volgende stap: ontdekken hoe yoga nidra kan bijdragen aan het vormgeven van mijn droomleven. Ik heb mijn prioriteiten beter op een rijtje. Ik weet steeds beter wat níét voor me werkt, maar nog niet precies wat dan wel bij me past. Ik wil persoonlijk groeien door verwachtingen en belemmerende overtuigingen los te laten, patronen te doorbreken en angsten uit de weg te ruimen. Ik wil meer in verbinding komen met mijn intuïtie om te ontdekken wie ik ben en wat ik wil. Om te leven vanuit mijn authentieke ik. Alles is mogelijk, daar vertrouw ik op.

Meedoen met de House of Deeprelax Yoga Nidra Training

Wil je ook meedoen met de Deeprelax Basis Training? Hier vind je alle informatie.

Tags
  • burn-out
  • de wereld van
  • House of Deeprelax Basis Training
  • stress

Word lid van onze community

Jouw rust reminder

Voor mooie inspirerende verhalen, aanbiedingen, events en uiteraard alle Yoga Nidra en Deeprelax nieuwtjes.

We gaan vertrouwelijk om met je gegevens. Lees hier onze privacyverklaring.